Sıradan bir Cumartesi idi. Ertesi gün anneler günü olsa da bana günler hep yapay gelirdi. Sevgililer günü, anneler günü, babalar günü, kadınlar günü vs. vs. Neden bir güne sığdırıl ki diye düşünürdüm. 4 yıl önceki anneler gününe kadar…

Bir çoğunuz babamın maneviyata yolculuğundan haberdar. Bu hikaye onun yolculuğa hazırlık hikayesi. Tevekkül, tefekkür, hoşgörü hikayesi. Son konuşma demiştim ya! Sona yaklaştığını hisseden ve tüm acılarına, ağrılarına rağmen listesindekileri bir gayret yapma telaşında olan bir babanın hikayesi. Ona göre unutulmaz bir anneler günü hediyesinin, bana göre her anneler günü baba özleminin.

BİR geceliğine BİRicik kızının anneler gününü kutlamaya gelmişti. Her şey düzelmişti halbuki. Test sonuçları doktorların beklemediği kadar iyi çıkmıştı. Hastalıktan eser kalmamıştı. Ama o gezi de bir şeyler eksikti. Yorgundu. Hüzünlüydü. Vedaya geldiğini biliyordu ama çaktırmamak için müthiş bir sahne şovu sergiliyordu. Baba kız olmamın sihri burada olsa gerek. Gözler ruhun aynası derler ya. O aynada bana el sallayan hüzünlü ama BİR o kadar gururlu bir BABA vardı.

Heyecanlı, ilk göz ağrım diye üzerine titrediği, tuttuğunu koparan, ayakları üzerinde durmayı başaran bir kız evladı yetiştirmenin haklı mutluluğu. Yalnız değildi tabi. Annemle birlikte yaptılar bunu. Ama babalı kızlı bağı, aşkı ne derseniz deyin bir başka oluyormuş. İkisinin de yeri ayrı, ikisinin de yeri özel.

Sonrası malum… O geziden 3 ay sonra maneviyata yolculuk gerçekleşti.

Düne kadar anneler günü benim için buruk ve özlemle geçiyordu. Bugün ise bana verilen en müthiş ve en unutulmaz hediyeyi hatırlatıyor.  Evet yine çok özlüyorum, hatta zaman zaman şaka yaptım bak buradayım diye çıkıp gelsin istiyorum.

Kısacası artık özel günler bir anlamlı geliyor, eğer o gün özel bir şey yapıyorsanız hele daha da anlamlı. Hediye almak – vermek değil amaç. Hatırlanmak, anılmak. Bir telefon, bir ses, bir nefes olmak. Sonrasına bırakılacak tebessümle anılacak, ANI’n yakalandığı, paylaşıldığı bir ANI bırakmak.

Ruhun şad olsun canım BABAM.