Güne sevgiyle başlamak için önce aynaya bak diyorlar.

Önce kendine günaydın de, selamla, gülümse…

Sonra sevdiğin biri ile devam et.

İster yaz, ister ara, ister gör, öp, sarıl, sar, sarmala, sarmalan.

Sıra aynı günaydın, selamlama ve gülümseme. Göz göze değsin mesela. Sevgi aksın kalbe. Kabul et, samimiyetle.

Yaş aldıkça hayata bakış ta değişiyormuş. Beklentiler de!

Değişiyor!

Yaptıklarıma bakıyorum, bir daha o gün tekrarlansa yapar mıyım? Hayır yapmazsın diyor iç sesim sonra ekliyor, ama senin sen olmanı sağlayan onlar değil miydi? Günahıyla sevabıyla sana ait, bana ait.

Sonra başka bir konuşma balonu beliveriyor! Dur diyor. Şunu, şunu ve şunu daha farklı yap, o gün, gün daha güzel akacak, günü sevgiyle kapatıp huzurla yatacaksın diyor. Bugün çok yoruldum, kırıldım, üzüldüm vb. rafa kalkmış gibi. Yerini bugün çok eğlendim, öğrendim, zenginleştim, sevdiklerimi sarıp sarmaladım, sarmalandım yazıyor.

Düşünsenize size bir sır güç verilmiş ve zamanda geriye gidebiliyorsunuz. Sadece geri! O günü iki defa yaşama fırsatınız var. Aynı 2 günü nasıl yaşarsınız? Düşünsenize, sizden başka kimse bilmiyor. Zamanda geriye gidip aynı günü 2 kez yaşamak!

Veya bugün son gününüz.

Sabah nasıl kalkarsınız yataktan….

Günü nasıl planlarsınız, selamlarsınız?

24 saate neler sığdırırdınız? Yada o 24 saatte en çok neleri yapmak isterseniz.

Kimleri arardınız? Sesini duymak istedikleriniz! Gezmek, yemek istedikleriniz. Okumak istedikleriniz veya yazmak.

Pınar Maro’nun “Mutluyken zaman hızlı akar” kitabının tanıtımında; “Size şu soruyu sormak istiyorum: En sevdiğinizle dört sene aynı çatı altında ha öldü ha ölecek diye yaşadınız mı hiç? Bir düşünün derim. Çok ama çok ağır bir tecrübe. Allah hiçbirinize yaşatmasın. Şimdi eğer sevdiğiniz yanınızdaysa sımsıkı sarılın ona. Eğer yoksa, kendinize sımsıkı sarılın. Sonuçta siz biricik ve teksiniz. Ve bu da sizin hayatınız…” diyor.

Zaman bizim yarattığımız izafi varlık. Bölmüşüz yıllara, aylara, saatlere, dakikalara…

Öteledikleriniz… Ne kadar çok şey kalmış yarın yaparım dediğiniz. Ama zaman kalmamış!

Maro’nun da yazdığı gibi “Sonuçta siz biricik ve teksiniz. Ve bu da sizin hayatınız…”

Ben ise ötelemeyin diyorum, ya yarın yoksa!