Ölü balık gibi baktığım günlerim vardı benim; Boş, hissiz, anlamsız!

Yaşamın, yaşanmaya değer olmadığı günler…

Boşlukta kendimi kaybettiğim günlerim vardı benim; Sağır, dilsiz, kör, duygusuz.

Ait olmaya dair kaygılar!

Ailem, dostlarım, hocalarım vardı benim; zenginliğim. Yanımda, sağımda, solumda, ardımda.

Görmek istediğimle görmem gerekenlere rehberlik edenlerim. İnanan, güvenen, sarıp sarmalayanlarım.

Sanki derin bir uyku, kabus. Gün doğduğunda oh be rüyaymış diye uyandığım günlerim.

Öyle bir uyandırma alarmı kurdum ki kendime, canlandı gözlerim, nefes aldıkça coştu yüreğim. Yeniden şarkı söylemenin, dans etmenin, adım atmanın heyecanı sardı.

Kapayıp gözlerimi yaşamın ritmine, simitin kokusuna, martıların dansına, denizin dalgasına, kahveden gelen müziğin, tavlanın keyfine, topun peşinde koşturan çocukların tutkusuna bıraktım kendimi.

Uyandım o alarmla, kucakladım.

Önce küçük bir tebessüm, sonra yıllar öncesinden kalan o derin dolu dolu kahkaha. O güldü mü, sadece gözü gülmez, etrafında da güller açtırır denilen günlerden kalma ama artık kalıcısına…

Hayata dair sorumlulukları başkasına yüklemek yerine, aynaya baktım.

O, o sendin dedim, var mısın yeniden başlamaya. İki tarafı da gördün! Nerelerde, nasıl yaşandığını deneyimledin, hadi bakalım tercihin hangisi diye sordum. Dedim ikisi de bendim.

Ben, ben sadece gülünce güller açtıran o bahçedeki kızı seçtim.

Ya siz?

26 Eylül 2019