Bir iş nasıl yapıl-a-maz?

Bir adım nasıl atıl-a-maz?

Bir çözüm neden bulun-a-maz?

Esneklik neden bu kadar zor?

Ortak akıl nerede devreye giriyor?

Birlikten güç doğuyorsa eğer, birlikte hareket edebilmek gereken ön şart ne? Yapıcı olmak, çözüm odaklı olmak için gereken/ler ne?

Dr. Kerem Dündar bir konuşmasında; Bir sorunun cevabının nedenini bilmiyorsanız, cevabın hiçbir anlamı yok” demişti. Sorunun cevabının nedeni nerede işimize yarayacak?

Bir arkadaşım bu aralar en çok istenen eğitim başlıkları arasında “zor insanla başa çıkma” ve “çatışma yönetimi” talep görüyor demişti! İşleri zorlaştırarak elde etmeye çalıştığımız ne gerçekten? Ya da çatışmanın kime faydası var?

Sevgili Serap Akyol ise; Bence olmaz, yapılamazcıların en büyük sorunu, hayat amaçlarının olmaması, heyecan duygularını kaybetmiş olmaları, üzerlerinden işi atmak için hep bir bahane üretmeleri diyor.

Çok soru sordum biliyorum ama lütfen sizler de cevap düşünür müsünüz? İlham olur musunuz?

Bazen şunu da sorarken buluyorum kendimi; acaba çok tuhaf bir şey mi istiyorum veya istiyoruz! Yapılmayacak bir şey mi mesela? Peki neden içimde yapılabileceğine veya ne farklı yapılırsa olabileceğine dair bir duygu var. Geçmiş öğretilerim mi? Denize, okyanusa atılıp defalarca hayatta kalabilmek için öğrendiklerim mi? Sen yaparsın, halledersin deyip zorlanmalarım mı? Zor yapılır, imkansız zaman alır deyişlerim mi?

Direnç neden ve nereden kaynaklanıyor? Burada işler böyle yürümez! Eski köye yeni adet! Ya iyiydik böyle! İle hayat devam edecekse o zaman gelişimin yada değişimin anlamı ne? Ek iş almamak mı? Ya yaparsam bundan sonra işler bana kalır mı? Buldular tabi bir yapan isterler tabii deyip oto sansür koymak mı?

Geleceğin işlerini, iş yapış şekillerini konuşurken çözüm odaklılık gerekli değil mi?

Leonardo da Vinci kendisini “herkes beni ressam olarak bilir, son yemekle anar ama ben sadece çok meraklı bir bilim insanıyım” diye tanımlıyor. Yüzlerce, binlerce araştırma deney yapıyor. Günlerce kuşları izliyor. Uçuşları, alçalışları, yere ve/veya dala konacakları sıradaki hızlarını gözlemliyor. Kadavralarla çalışıyor! Ve diyor ki; merak edin. Sorunu kucaklayın. Hem de beş duyunuzla… Çünkü merak sizi geliştirir diyor.

Çocuk yetiştirenlerin bir çoğu “terrible two” veya “iki yaş sendromu”  terimini bilir diye düşünüyorum. Çocuğun bireyselliğinin farkına vardığı ve gelen yönergelere karşı duruşunu temsil eder basitçe. Yapma, koşma, elleme komutlarının tam tersinin yapıldığı bir dönemdir. Halbuki -ma takıları yerine olumlu cümleler kurmak ve farklı uyarmak konusunda kendimizi geliştirmek ne kadar da anlamlı. Bir arkadaşım bana bir videodan bahsetmişti. Youtube da var izleyin derim… Çocuğun tepkisi “jandarma – jandarcaaammm” !!! “Horrible three”’ye hiç değinmeyeyim.

Ben gelişimin konfor alanı dışında olduğuna inanırım. Yapılan araştırmalarda; beyin hüclerinin üç ayda bir yeni veri girişi olmadığında gelişim ve öğrenimin de olmadığını ve hücrelerin yenilenmediğini yer buluyor. Acaba hep hayata + 1’in peşinden gitme nedenim hücreler mi? 🙂

Yapmam, yapamam, olmaz genelde çok kullandığım veya seçtiğim yöntemler değil. Nasıl olurun peşinden gidiyorum hep. Bu arada inandığım bir diğer şey de herşeyin bir sonucu/çözümü olduğu. Sonuç hoşumuza gitse de gitmese de mutlak bir cevap/sonuç hep var.

Kısacası tüm bu sorulara benim cevabım “alışkanlıklarımızdan vazgeçmemek, cesurca o adımları atmamak ve denememek”. 

Soruların cevapları konusundaki görüşlerinizi de paylaşırsanız çok sevinirim.

İmza : Ben

14 Nisan 2021