İşte öyle bir şey isimli paylaşımda size bir masal’dan bahsetmiş ve Sevgili Madre Sarita’ya şükranlarımı sunmuştum.

Temmuz ayında “sınırlarımı ve alanımı koruma ve iyi (!) niyet ile ilgili bir deneyim yaşadım. Ve benden kendim de dahil kimsenin beklemediği bir davranış sergiledim. Hatta beni tanıyan herkes “Arzu, sen mutlaka başka bir yol bulurdun ve hatta bulursun da! Neden böyle bir reaksiyon veriyorsun?” diye şaşkınlıkla izlediler olanı biteni. Herşeyin çözümü karşıtı ileyse denge’yi bulmaktı aslolan. Ve, umut, içimdeki gücün, iyiniyetin farkında olmaktı. Haklılarda. Ben mutlaka bir yol bulurum, amma velakin olay iyi niyet barındırıyorsa! Bilerek ve isteyerek sınırlar aşılıyorsa işte orada bende devreler bi karıştı😊. Kabul ediyorum bir ara “öfke”yle davradım ama en nihayetinde beşerim işte şaştım ben de. Neyseki; kısa sürdü! Hem de çok kısa.

Bu defa farklı olan neydi dedim kendime. Neyi öğrenmem gerekiyor? Görmem gereken ne? diye soruları sıralarken cevap geldi. Çok netti. “Anlaşılmayı beklemek” beklentisini bırak. Durumu kurtarmaya çalışmadım. Netleştirdim konuyu. Üstelik; Matematiksel, Bilimsel ve İnsani/Kalbi Duyguların açıklamalarıyla. Sınırımı ve alanımı korumak kendime olan saygım ve sorumluluğum gereği gerekliydi. Ve öylede oldu.

O yüzden de bu masal iyi geldi dinlerken. İletişimde aslolan anlamak ve anlaşılmaksa; cevap vermek için dinlemek veya karşı tarafı ehlileştirmek, ders vermek için dinlemek ne kadar samimi sizce? Sizin “ben” diye başlayan yaklaşımınız “biz” de çözüm olur mu sahiden?

Masal’ı anlatmadan önce şu başlangıcı paylaşmak istedim; Diyor ki; “… Örneğin, siyasi veya manevi inançlarınızı veya önemli olduğunu düşündüğünüz diğer görüşlerinizi paylaşmayan insanlara nasıl davranıyorsunuz? Onları kendi bakış açınıza tabi tutmaya çalışıyor musunuz? Onları düşünce tarzınıza göre evcilleştirmeye meyilli misiniz? Başkalarını evcilleştirmeye çalışmak, aslında ıstıraba olan bağımlılığımızı beslemekten başka bir şey değildir.” Diyor ve devam ediyor. Yine de insan ilişkilerindeki tüm etkileşim durumlarında önemli olan şey niyetlerimizdir. (Şamanların Bilgeliği – Syf.79)”  

Şimdi sevgili büyükanne’nin anlattığı masalı sizlerle paylaşma zamanı.

Uzun zaman önce birbirlerine her zaman nazikçe davranmış iki komşu aile yaşardı.

Çiftçi olan her iki aile de geçimlerini kendi yetiştirdikleri mahsullerle sağlıyordu, ama bir gün, ailelerden birinin mahsulleri bir yangında tamamen harap oldu.

Mağdur çiftçi hemen komşusuna gitti ve “Acaba ailemi beslemek için mahsullerinden bir kısmını alabilir miyim?” diye sordu. “Ayrıca, gelecek yıla hazırlanmak için biraz da tohuma ihtiyacım var.”

Komşu, “Elbette, ambarım sana her zaman açık” diye yanıtladı. “Ailen için ne gerekiyorsa alabilirsin”.

O kış boyunca mağdur adam ailesini beslemek için ihtiyaç duyduğu her şey komşusunun ambarından temin etti.

Ertesi yıl, ailenin tarlası yangının vermiş olduğu zarardan tamamen arındı. Hatta adam öylesine bol ürün aldı ki fazladan sebze ve meyveleri pazarda satmaya karar verdi. Ama sonuçta o kadar fazla ürün sattı ki elinde hiçbir şey kalmadı. Bunun üzerine komşusunun ambarının ona her zaman açık olduğunu hatırlayarak oradan yeni ürünler temin etmeye devam etti.

Bu uzun bir süre boyunca aynı şekilde seyretti; adam, ne zaman ihtiyacı olsa komşusunun ambarına dadanmaktan çekinmiyordu. Ama nihayet bir gün, yine ambara gittiğinde kapının kilitli olduğunu gördü ve “Hey, komşu! Ne oldu, neden ambarını bana kapadın?” diye sordu.

“Onu ben kapamadım ki,” diye yanıtladı komşu. “Onu iyi niyetimi istismar etmeye kalkıştığın gün sen kapadın!”.

Benim kapım her daim açık… Açık kalması için neler mümkün?

Lütfen sorun kendinize siz kimsiniz?  

A bu arada sahi, “ben” kimim?

İmza : Ben

Ağustos, 2022 – Urla