Babamı ebedi istikâmetine uğurladığımdan bu yana halâ kendime gelebilmiş değilim. Bu konudaki hassasiyetim ve farkındalığım oldukça arttı. Çevremdeki arkadaşlarımın da babaları yavaş yavaş göçüyorlar bu âlemden.

Kızlarını kanatları kırık, dayanacak bir duvar, güç, omuz yitip gidiyor. Her şey boş gelmeye başlıyor. Her göçenin ardından da kalan o tek mum alevleniyor. Yakıyor. Acıtıyor.

Ben babamla tanıdım Şair’leri ve şiirlerini

Ben babamla söyledim ilk ve birçok şarkımı

Ben babamla çizdim karakalem birçok resmimi

Ben babamla çektim birçok fotoğrafı. Babamla öğrendim kadrajı, rötüşu, deklanşörü, karanlık odayı.

Ben babamla öğrendim vazgeçmemeyi, pes etmemeyi, mücadele etmeyi

Ben babamla öğrendim aileme sahip çıkmayı

Ben babamla öğrendim inanmayı, sevmeyi, sevilmeyi,

Ben babamla öğrendim sabrı, hoşgörüyü, tutkuyu,

Ben babamla öğrendim arkadaşlığı, dostluğu, kadirşinaslığı

Ben babamla öğrendim samimiyetle laubalilik arasındaki ince çizgiyi, saygıyı

Ben babamla öğrendim ayaklarım üstünde durmayı, özgür olmayı

Ben babamla öğrendim yaşamayı

Ve şimdi o artık yok. Tüm konuşmalar ve sohbetler artık kabri başında. Diyalogdan uzak. Sadece Monolog.

Duyar mı bilmiyorum!

Yoğun bakımda da duymaz demişlerdi. Ama babam beni duyduğunu her daim hissettirdi. Orada olduğumu, özel olduğumu, onun biricik kızı ve ilk göz ağrısı olduğumu, onun da beni bırakıp gitmek istemediğini ama artık ayrılık vaktinin geldiğini.

Rahat uyu babacım, mekânın cennet, kabrin nur dolsun. Rahat uyu babacım gözün arkada kalmasın.

#baba #babalarvekızları #ayrılık #ölüm #babamveben #babamdanöğrendiklerim