Durmadan bir şeyleri öteleyip duruyoruz.

Çoğu zaman da kendimizi. Hep sonra yaparım, sonra giderim, sonra ararım, sonra alırım, sonra görürüm diye uzayıp gidiyor liste/ler.

Sanki zaman sonsuz ya da biz sonsuzmuşuz gibi.

Biraz cesaretle ilgili galiba. O ilk adımı atmak, zihnimizdeki sabotajcılarla müzakere halinde olmak hep bir ikna durumu.

Yeni bir işe, diyete, spora başlayacağız veya yep yeni bir girişime yelken açacağız mesela… Daha başlamadan ya başarısız olursam, yapamazsam, ya veremezsem ile ilk darbeyi vuruyoruz kendimize. Geçtiğimiz günlerde okumuştum. Başarı insanların yarattığı bir kavram diyordu. Hayvanları düşünün mesela hiç başarı ya da başarısızlık gibi bir kaygısı yok. O nedenle bir şeye başlarken asıl soru veya sorular farklı olmalı diye düşünüyorum. Hangi aşamaları uygulayacağım, hedef ve taktikler belli mi, süreçte taktik değişikliğine gidilebilir mi? Olmadı mı, düşün bakalım neyi ya da neleri farklı yapabilirdin, neler öğrendin.

Bu her konu için geçerli. İlişkilerimiz, ebeveyn olmak, kardeş olmak, evlat olmak, dost olmak. Hep bir şeyleri kendi koyduğumuz bariyerlerle öteleyip duruyoruz. Ama o bana öyle davrandı, şöyle söyledi. Zaten beni de çekemiyor! Beni anlamıyor veya beni yine yanlış anladı! Ne yapsam batıyor. Eminim okurken sizin de zihninizde bu ve benzeri onlarca sabotajcı canlandı.

Şimdi değilse ne zaman?

İnanın tahmin ettiğiniz kadar zamanınız yok. Olanı ise anlamlı geçirmek çok kıymetli. Yol ve Erdem sohbetlerinde ben kimim sorusunu genelde; iş insanıyım, seyyahım, eğitmenim, okurum, yazarım, vb gibi yaptıklarımızla anlatmaya çalışıyoruz demişti Cem Hoca. Gerçekten ben kimim sorusunu sormaya başladığımda hayatımı anlamladıracak neler yapıyorum diye sormuştum kendime. Nasıl bir insanım? Hayatıma nasıl anlam katıyorum? Katıyor muyum? Kendimi, ailemi nasıl onurlandırıyorum? Sonrasında ise bunları düşünürken son yıllarda dilimden düşmeyen cümlelerim kişisel menkıbem veya hayat amacım olarak son formunu buldu. Belki yine evrim geçirecek ama o zamana kadar şimdilik bu geçerli.

Diğer taraftan neleri ıskaladığımı fark ettiğimdeki “farkındalık” çok kıymetli. Bazen geç gibi görünse de hiç bilmemekten veya farkında olmamaktan iyidir. Şimdi hiç değilse biliyorum. Önceliklerimin neler olduğunu biliyorum. Zamanın izafi ve kısıtlı olduğunu biliyorum. Ve her günü o gün son günüm gibi anlamlı yaşamaya özen gösteriyorum. Ya gerçekten yarın yoksa!

İşte tam da burada devreye giriyor “cesaret”. Adım atma ve eyleme geçme. Yıllar önce koçluk eğitimi aldığımda kendini tanımlayacak üç şey nedir diye sorduklarında ilk aklıma gelen “cesur”um olmuştu. “Çocukluğum, gençlik yıllarım, şehir değişikliklerim hatta yurtdışı eğitimim, solo gezgin olarak afrika tatilim” yürek mi yedin kızım cinsindendi. Yapmadığımda kendime karşı şefkatimi sorgularken buluyorum. Ya da hangi sabotajcı şimdi bu vıdı vıdı susmuyor diye bakıyorum. Bu istediğin bir şey miydi? İstediğini yapmak için bu doğru yöntem miydi?

Kendime karşı ne kadar şefkatli, cömert ve adilim?

Tanımlarımı, kurallarımı, kendimi hırpalayışlarımı ve bazen de o hırpalamaların ne kadar anlamsız olduğunu görüyorum. Nefs ile öz ben arasındaki gidiş gelişleri… Bilmek ve bilgelik arasındaki çizgiyi… Anlamı… Manayı…

Cesaret bazen de seçtiklerimiz değil vazgeçtiklerimiz değil mi? Yeni başlangıçlar için bazen de bırakmak gerekmez mi?

O zaman, şimdi değilse ne zaman!!!

İmza : Ben

14 Mayıs 2021, Urla, İzmir